මගේ සිතට දැනුනු මේ සිතිවිලි ධාරාව සටහන් කරන්න හිතුණා.
අවුරුදු දහයකට පෙර මාත් එක්ක හිටපු මගේ යාලුවෝ දැන් මා ළඟ නැහැ,
ඔවුන්ගේ පින්තූර එකින් එක බලනකොට මා දැනසිටි ඒ පොඩි උන් ම දැයි කියා මට හිතෙනවා,
ගවුම් කෑලි ඇඳපු උන් දැන් සාරි අඳිනවා,
උයන්න ට බැරිව හිටපු හැම එකාම රසට උයනවා,
ළමයි නලවන්න බෑ කියපු එවුන් ළමයි නලවනවා,
ගෙදර අත ඇරලා කොහෙවත් යන්නෙ නෑ කියපු උන් දුර ඈත රටවල් වලට වෙලා තනිවම ජීවත් වෙනවා,
කොල්ලා දාලා ගියා කියලා කවදාවත් කසාද බඳින්නේ නැහැ කියලා හිටපු එවුන් දැන් කසාද බැඳලා,
මමයි උඹේ හොඳම යාලුවා කියපු එවුන්ව දැන් හොයා ගන්නවත් නෑ,
හැම අවුරුද්දෙම අපි සෙට් වෙමු කියපු ඒවයේ කෑලිත් නැ,
සමහර එවුන් ව මට අඳුරගන්නත් බෑ!
මේක තමයි මගේ ජීවිතයේ මම දැකපු ලොකුම මායාව,
කාලය කල වෙනසක අරුමය...
අවුරුදු දහයකට පෙර මාත් එක්ක හිටපු මගේ යාලුවෝ දැන් මා ළඟ නැහැ,
ඔවුන්ගේ පින්තූර එකින් එක බලනකොට මා දැනසිටි ඒ පොඩි උන් ම දැයි කියා මට හිතෙනවා,
ගවුම් කෑලි ඇඳපු උන් දැන් සාරි අඳිනවා,
උයන්න ට බැරිව හිටපු හැම එකාම රසට උයනවා,
ළමයි නලවන්න බෑ කියපු එවුන් ළමයි නලවනවා,
ගෙදර අත ඇරලා කොහෙවත් යන්නෙ නෑ කියපු උන් දුර ඈත රටවල් වලට වෙලා තනිවම ජීවත් වෙනවා,
කොල්ලා දාලා ගියා කියලා කවදාවත් කසාද බඳින්නේ නැහැ කියලා හිටපු එවුන් දැන් කසාද බැඳලා,
මමයි උඹේ හොඳම යාලුවා කියපු එවුන්ව දැන් හොයා ගන්නවත් නෑ,
හැම අවුරුද්දෙම අපි සෙට් වෙමු කියපු ඒවයේ කෑලිත් නැ,
සමහර එවුන් ව මට අඳුරගන්නත් බෑ!
මේක තමයි මගේ ජීවිතයේ මම දැකපු ලොකුම මායාව,
කාලය කල වෙනසක අරුමය...